De installatie van Marieke
Al de hele week voel ik de stress. Voor de culturele zondag Go West ‘moet’ ik nog iets maken. Op de website staat het immers aangekondigd ‘beleef de installatie van Marieke Ploeg’. Ik voel de druk, ik heb nog niks. En ik voel ook het verlangen om niks bijzonders te maken maar om ‘gewoon’ verder te werken aan aan het beeld waar ik mee bezig ben.
Ik kijk mijn atelier rond. Mijn zelfportret ligt in brokken, klaar om uitgehold te worden en daarna weer in elkaar gezet.
En opeens zie ik het ‘de installatie van Marieke’.
Zondag hol ik mijn zelfportret uit en zet de delen daarna weer aan elkaar. Je bent van harte uitgenodigd om deze installatie mee te beleven.
Nijverheidsweg 16C (linksaf/rechtsaf/laatste atelier) Utrecht, 13:00 – 17:00
Dakini Oven
De bol van de over staat. Het drogen van de leem gaat met dit weer bijna vanzelf. Vanmiddag zette ik de Dakini's in de oven. Morgenochtend vroeg - voordat de grootste hitte losbarst - ga ik de schoorsteen en vuurkamer aan de oven maken. Het vuur steek ik pas woensdag...
Kom je kijken bij het vuur van de Dakini’s? 18, 19, 20 juni
Afgelopen maand maakte ik een nieuwe serie Dakini's. Ik liet stukken uitgedroogde klei weken in water en kneedde het op gipsplaten tot de juiste consistentie. De scherven van de vorige leemoven sloeg ik met een hamer tot kleine korrels. Deze gruis mengde ik door de...
Opeens was er een gesprek
Opeens was er een gesprek.
Dit Hemelvaartweekend hield ik Open Atelier. Ik schilderde een grote witte cirkel op de grond, zette Gaia – l’Origine du monde in het midden en legde er kussens om heen. Toen ik donderdagochtend de laatste hand legde aan de inrichting, waren er al best veel mensen op het terrein. Daardoor ontstond het idee om de tentoonstelling te openen.
Ik nodigde iedereen uit om rond Gaia te komen zitten. Schutterend kwamen ze dichterbij. Toen las ik de tekst voor van Inge Vrij die ze schreef over wat ze voelde toen ze het beeld voor het eerst zag. Daarna vroeg ik aan iedereen om ook iets te schrijven en ook iets voor te lezen. Een kwetsbare uitwisseling werd het. Het verdere weekend nodigde ik steeds kleine groepjes bezoekers uit in de kring rond Gaia.
En zo ontstaan er kleine, maar bijzondere gesprekken:
Iemand vraagt zich af waarom het beeld zo schokkend is. Er wordt schaamte uitgesproken. Een jonge vrouw deelt een vroege herinnering over hoe ze als klein meisje gemaand werd om ‘netjes te zitten met de benen bij elkaar’. Een man vertelt over hoe geschokt hij was toen hij ontdekte dat een aantal Somalische meiden met wie hij werkt, zelf graag besneden wilden worden. Een vrouw kijkt verwonderd naar de bollende buik die vrij hangt en waar Gaia naar lijkt te glimlachen. Een man benoemd met tranen in zijn ogen de disbalans tussen het mannelijke en vrouwelijke. Iemand zegt met een grote glimlach, ‘we zijn gebroken en heel, we mogen zijn die we zijn’.
Stil ben ik er van, en dankbaar.