De eerste Dakini ontstond toen ik even niet wist hoe ik verder moest. Ik pakte een stuk klei en begon te kneden. Ik nodigde mezelf uit om met zo min mogelijk handelingen een vrouwenfiguur te laten ontstaan. De volgende dag weer. De dag daarna opnieuw. Ondertussen is dit een gewoonte geworden. Het helpt me om contact te maken met de klei en met de vrouwelijke stroom in mezelf. Regelmatig pak ik een homp klei en laat haar ontstaan onder mijn handen. Het moeilijkste is steeds om te stoppen zodra ze er is. Niet verder te poetsen en prutsen. Want zo gemakkelijk ga ik net te ver, waardoor ze haar magie verliest.

Sommige laat ik drogen, met hen voer ik vuurproeven uit. Vele sneuvelen in de zoektocht naar de juiste verhouding tussen ambacht en overgave. Sommige komen ongeschonden uit het vuur. De beelden die zo ontstaan noem ik Dakini, naar de heilige vrouwelijke boodschapper van wijsheid uit het Tantrisch Boedisme.

Ze wordt in deze traditie dikwijls afgebeeld als een lucht- of hemeldanseres. Ze is intuïtie, je kunt haar niet vastgrijpen, want als flits van inzicht zal zij altijd aan je greep ontsnappen.