Een heilige plek
Tijdens de jaarcirkel Maak je eigen werk voerden we een gesprek over de bestemming van ons werk. Elk werk wil ergens in de wereld gezien worden. Het wil ergens waarde en werking hebben.
Als ik aan de beurt ben hoor ik mijzelf zeggen: “De bestemming van mijn werk is een heilige plek”. Ik schrik van mijn eigen woorden. Aanmatigend voelen ze in onze moderne seculiere samenleving. Pompeus ook wel een beetje. En toch… ik voel er ook een diepe waarheid in.
Al weken reist deze uitspraak met me mee, ik kauw er op en proef ‘m. En ja, de bestemming van mijn werk is regelmatig een heilige plek. Een aantal van mijn beelden uit de serie Moedertaal kwam letterlijk op een huisaltaar terecht. Dat past in de eeuwenoude traditie waar deze figuren uit voortkomen. Archeologen vermoeden dat in de voorchristelijke tijd in vele huizen een altaar was met daarop een klein beeld van de moedergodin.
Anders bekeken probeer ik met mijn werk ook een heilige plek te creëren. Tijdens het maken poog ik ‘iets van wat heilig is’ te vangen in de klei. Waar een beeld komt te staan, verschijnt (hopelijk) een glimp van het vrouwelijke goddelijke. Soms zomaar op een vensterbank.Â
Dakini’s door het vuur
Op zaterdag 8 maart, internationale vrouwendag, gingen er vijf Dakini's door het vuur. De week ervoor bouwde ik de oven van wilgentenen en leem. Op donderdag kwam Joke mee bouwen en legden we kooltjes in de oven om alvast wat te drogen. Vrijdag laat ik de oven rusten....
Grondwerk
Alweer eind januari en ik heb nog geen beelden gemaakt dit jaar. Ik kom niet goed op gang, mijn aandacht waaiert uit naar alle kanten. Ik doe wat klusjes, ruim op, bestel klei, orden foto's en werk wat aan mijn website en instagram.Maar mijn handen steek ik niet in de...
Oogst, scherven en beelden
Het is herfst, oogsttijd. De afgelopen weken ordende ik mijn werk van het afgelopen jaar. Wat is de oogst? Veel scherven, tranen en beelden. Voor de Atelierroute Utrecht richtte ik een tentoonstelling in. Het voelde rijk om mijn werk bij elkaar te brengen. Een...