Een heilige plek

Tijdens de jaarcirkel Maak je eigen werk voerden we een gesprek over de bestemming van ons werk. Elk werk wil ergens in de wereld gezien worden. Het wil ergens waarde en werking hebben.

Als ik aan de beurt ben hoor ik mijzelf zeggen: “De bestemming van mijn werk is een heilige plek”. Ik schrik van mijn eigen woorden. Aanmatigend voelen ze in onze moderne seculiere samenleving. Pompeus ook wel een beetje. En toch… ik voel er ook een diepe waarheid in.

Al weken reist deze uitspraak met me mee, ik kauw er op en proef ‘m. En ja, de bestemming van mijn werk is regelmatig een heilige plek. Een aantal van mijn beelden uit de serie Moedertaal kwam letterlijk op een huisaltaar terecht. Dat past in de eeuwenoude traditie waar deze figuren uit voortkomen. Archeologen vermoeden dat in de voorchristelijke tijd in vele huizen een altaar was met daarop een klein beeld van de moedergodin.

Anders bekeken probeer ik met mijn werk ook een heilige plek te creëren. Tijdens het maken poog ik ‘iets van wat heilig is’ te vangen in de klei. Waar een beeld komt te staan, verschijnt (hopelijk) een glimp van het vrouwelijke goddelijke. Soms zomaar op een vensterbank.