Dit is mijn weg | Stro-oven 1

Begin deze maand bracht ik tien Dakini’s naar het bos om hen te bakken. Dit keer gebruik ik elzentakken, pitriet en klei om de oven maken. Het voelt als het bouwen van een nest. Een soort baarmoeder waarin de beelden kunnen transformeren van klei naar keramiek. Spannend om met dit materiaal te werken. Het voelt kloppend; materiaal uit de natuur, uit de omgeving waarin ik stook. Maar ook spannend, ik ben benieuwd hoe deze rieten mand zich straks houdt als het vuur laait. 

Als ik begin met het droogstoken van de oven regent het pijpenstelen. Na een paar dagen is ze toch helemaal droog en steek ik haar aan. Het stro, bedekt met klei, houdt zich wonderbaarlijk goed in het vuur. Maar in het grove vlechtwerk dat ik maakte zitten teveel gaten. Er kan lucht ontsnappen, waardoor ik de temperatuur (weer) niet goed kan reguleren.

Het vuur laait op. Als de oven te snel, te heet wordt, begint het knallen. Ik hoor de beelden één voor één kapot knappen. Er vliegen zelfs brokken klei de oven uit.
Ik zit erbij en voel me moedeloos. Tranen rollen over mijn wangen. Wat een vreemde en moeilijk weg kies ik. Frustrerend! Waarom wil ik dit? Waarom bewandel ik niet een meer gangbaar pad?

Ik laat het vuur uitrazen. Het brandt hevig, maar kort. Terwijl het uitdooft wordt zij zichtbaar. Eén grote Dakini… rechtop, fier, koninklijk, trots… als een fenix. Toen ik wat scherven opzij legde vond ik achter haar nog een tweede Dakini, een kleine engel.

Weer stroomde er tranen.

Dit is mijn weg.

 …

Als ik de volgende morgen de scherven van de stro-oven opruim vind ik nog een klein beeldje, een liggend engeltje. Er is een scherf van haar schouder gesprongen en is is maar voor de helft gebakken. Ze ziet er uit alsof het vuur over haar heen is geraasd.