Eindelijk gelukt

Opeens was er een gesprek.

Dit Hemelvaartweekend hield ik Open Atelier. Ik schilderde een grote witte cirkel op de grond, zette Gaia – l’Origine du monde in het midden en legde er kussens om heen. Toen ik donderdagochtend de laatste hand legde aan de inrichting, waren er al best veel mensen op het terrein. Daardoor ontstond het idee om de tentoonstelling te openen.

Ik nodigde iedereen uit om rond Gaia te komen zitten. Schutterend kwamen ze dichterbij. Toen las ik de tekst voor van Inge Vrij die ze schreef over wat ze voelde toen ze het beeld voor het eerst zag. Daarna vroeg ik aan iedereen om ook iets te schrijven en ook iets voor te lezen. Een kwetsbare uitwisseling werd het. Het verdere weekend nodigde ik steeds kleine groepjes bezoekers uit in de kring rond Gaia.

En zo ontstaan er kleine, maar bijzondere gesprekken:
Iemand vraagt zich af waarom het beeld zo schokkend is. Er wordt schaamte uitgesproken. Een jonge vrouw deelt een vroege herinnering over hoe ze als klein meisje gemaand werd om ‘netjes te zitten met de benen bij elkaar’. Een man vertelt over hoe geschokt hij was toen hij ontdekte dat een aantal Somalische meiden met wie hij werkt, zelf graag besneden wilden worden. Een vrouw kijkt verwonderd naar de bollende buik die vrij hangt en waar Gaia naar lijkt te glimlachen. Een man benoemd met tranen in zijn ogen de disbalans tussen het mannelijke en vrouwelijke. Iemand zegt met een grote glimlach, ‘we zijn gebroken en heel, we mogen zijn die we zijn’.

Stil ben ik er van, en dankbaar.

Wat heb ik nou eigenlijk gemaakt? Deze vraag draag ik sinds de stook van Gaia - L'Origine du monde met me mee. En er zijn veel verschillende antwoorden op. Ik maakte een beeld, dat stuk ging en nu weer heel is. Ik maakte een ritueel, waarin ik Gaia naar het bos bracht...