I will hollow you out

apr 22, 2019 | a Goddess Prayer

Uithollen is een stap die bij een kleisculptuur altijd nodig is. Nu ik zelfportretten maak waarin ik iets van de goddelijke stroom zichtbaar wil maken, krijgt het uithollen een diepere betekenis. Dit gedicht kwam ik tegenop internet.

 

Mother Wisdom Speaks

Some of you I will hollow out.
I will make you a cave.
I will carve you so deep the stars will shine in your darkness.
You will be a bowl.
You will be the cup in the rock collecting rain.

I will hollow you with knives.
I will not do this to make you clean.
I will not do this to make you pure.
You are clean already.
You are pure already.
I will do this because the world needs the hollowness of you.
I will do this for that space that you will be.
I will do this because you must be large.

A passage.
People will find their way through you.
A bowl.
People will eat from you
And their hunger will not weaken them unto death.
A cup to catch the sacred rain.

My daughter, do not cry. Do not be afraid.
Nothing you need will be lost.
I am shaping you.
I am making you ready.
Light will blow in your hollowing.
You will be filled with light.
Your bones will shine.
The round, open center of you will be radiant.
I will call you Brilliant One.
I will call you Daughter Who is Wise.
I will call you Transformed.

(Christine Lore Webber)

 

Opeens was er een gesprek

Opeens was er een gesprek.

Dit Hemelvaartweekend hield ik Open Atelier. Ik schilderde een grote witte cirkel op de grond, zette Gaia – l’Origine du monde in het midden en legde er kussens om heen. Toen ik donderdagochtend de laatste hand legde aan de inrichting, waren er al best veel mensen op het terrein. Daardoor ontstond het idee om de tentoonstelling te openen.

Ik nodigde iedereen uit om rond Gaia te komen zitten. Schutterend kwamen ze dichterbij. Toen las ik de tekst voor van Inge Vrij die ze schreef over wat ze voelde toen ze het beeld voor het eerst zag. Daarna vroeg ik aan iedereen om ook iets te schrijven en ook iets voor te lezen. Een kwetsbare uitwisseling werd het. Het verdere weekend nodigde ik steeds kleine groepjes bezoekers uit in de kring rond Gaia.

En zo ontstaan er kleine, maar bijzondere gesprekken:
Iemand vraagt zich af waarom het beeld zo schokkend is. Er wordt schaamte uitgesproken. Een jonge vrouw deelt een vroege herinnering over hoe ze als klein meisje gemaand werd om ‘netjes te zitten met de benen bij elkaar’. Een man vertelt over hoe geschokt hij was toen hij ontdekte dat een aantal Somalische meiden met wie hij werkt, zelf graag besneden wilden worden. Een vrouw kijkt verwonderd naar de bollende buik die vrij hangt en waar Gaia naar lijkt te glimlachen. Een man benoemd met tranen in zijn ogen de disbalans tussen het mannelijke en vrouwelijke. Iemand zegt met een grote glimlach, ‘we zijn gebroken en heel, we mogen zijn die we zijn’.

Stil ben ik er van, en dankbaar.

Lees meer

Pin It on Pinterest

Share This