Liliths vuur brandt

Ik zit bij het vuur van Lilith. Vanochtend ben ik vroeg opgestaan om de eerste kooltjes rond zonsopgang aan te steken. Het beeld is een zelfportret. Een verbeelding van mijn ervaring en verlangen naar de energie van Lilith. Stromend van levensenergie, krachtig, vrouwelijk, seksueel en vol.
 
Het verhaal van Lilith is zo oud als het scheppingverhaal. In de Talmoed (joodse traditie) staat Lilith beschreven als de eerste vrouw van Adam. Ze was een krachtige en seksuele vrouw. Tegelijkertijd geschapen met Adam, uit dezelfde stof, gelijkwaardig. ‘Mannelijk en vrouwelijk schept god de mensen, naar zijn/haar evenbeeld’ (Genesis 1:27).  
Adam wilde haar met geweld laten weten wie de sterkste was en Lilith riep in haar wanhoop de onuitsprekelijke naam van god uit. JHWH luisterde en gaf haar vleugels waarmee ze wegvloog uit het paradijs. Adam die alleen achterbleef smeekte god om haar terug te brengen, maar Lilith weigerde. Pas daarna schept god Eva uit Adams rib (Genesis 2:22-23).
 
Mijn beeld van Lilith staat al twee jaar te wachten in mijn atelier. De vuurproeven die ik deed de afgelopen tijd geven voldoende vertrouwen. Het is tijd. Ze mag nu door het vuur.
 
Ik bracht haar op een vlot naar mijn stookplek in het bos. De leemoven die ik om haar heen maakte voelt als een sarcofaag. Een cocon waarin Lilith langzaam onzichtbaar wordt.
Een vriendin die ik de foto’s stuurde, schreef als antwoord: ‘Er is iets heel droevigs aan deze beelden en tegelijkertijd zijn ze troostend. Er is stilte’.
 
Ik schrijf dit terwijl ik bij de vlammetjes van haar oven zit. Vandaag laat ik de temperatuur heel langzaam stijgen. De uitkomst is ongewis. Misschien barst Lilith in scherven uit elkaar. Misschien transformeert Liliths klei in keramiek.
 
Ik wacht en waak bij Liliths vuur.