Open Call Nieuwe Aarde
Voor de Open Call Nieuwe Aarde – van de Turnclub en het Bijbelsmuseum – maakte ik dit voorstel. Nu afwachten of ik het ook daadwerkelijk uit mag gaan voeren. Spannend!
a Goddess Prayer
Performance | meditatie in klei
resulterend in een sculptuur van circa 60 x 70 x 130 cm
In een maand durende meditatie in de Westerkerk, boetseert Marieke Ploeg haar eigen lichaam na in klei. Marieke geeft zichzelf vorm in overgave, in de geest van Magdalena, van Sophia, van de godin die er altijd al was en die tot het einde der tijden zal blijven.
Het werk is een gebed, een meditatie in klei. Al boetserend zoekt Marieke de godin in haar eigen lichaam en bewustzijn. Minutieus uitdrukking gevend aan de vorm van haar lichaam en de ervaring van het goddelijke die daarin diep besloten ligt. Boetserend maakt ze ruimte voor de godin in zichzelf. Tegelijkertijd boetseert ze de godin terug op haar verloren plek in de kerk, en zo hopelijk ook terug in ons collectief bewustzijn.
In dit werk geeft Marieke uitdrukking aan haar verlangen naar een aarde, waar vrouwelijke principes net zo veel geëerd worden als mannelijke. Waar het vrouwelijke haar rechtmatige plaats weer inneemt en in evenwicht leeft met haar mannelijke wederhelft. Een nieuwe aarde die diep in ieder van ons verscholen ligt.
Opeens was er een gesprek
Opeens was er een gesprek.
Dit Hemelvaartweekend hield ik Open Atelier. Ik schilderde een grote witte cirkel op de grond, zette Gaia – l’Origine du monde in het midden en legde er kussens om heen. Toen ik donderdagochtend de laatste hand legde aan de inrichting, waren er al best veel mensen op het terrein. Daardoor ontstond het idee om de tentoonstelling te openen.
Ik nodigde iedereen uit om rond Gaia te komen zitten. Schutterend kwamen ze dichterbij. Toen las ik de tekst voor van Inge Vrij die ze schreef over wat ze voelde toen ze het beeld voor het eerst zag. Daarna vroeg ik aan iedereen om ook iets te schrijven en ook iets voor te lezen. Een kwetsbare uitwisseling werd het. Het verdere weekend nodigde ik steeds kleine groepjes bezoekers uit in de kring rond Gaia.
En zo ontstaan er kleine, maar bijzondere gesprekken:
Iemand vraagt zich af waarom het beeld zo schokkend is. Er wordt schaamte uitgesproken. Een jonge vrouw deelt een vroege herinnering over hoe ze als klein meisje gemaand werd om ‘netjes te zitten met de benen bij elkaar’. Een man vertelt over hoe geschokt hij was toen hij ontdekte dat een aantal Somalische meiden met wie hij werkt, zelf graag besneden wilden worden. Een vrouw kijkt verwonderd naar de bollende buik die vrij hangt en waar Gaia naar lijkt te glimlachen. Een man benoemd met tranen in zijn ogen de disbalans tussen het mannelijke en vrouwelijke. Iemand zegt met een grote glimlach, ‘we zijn gebroken en heel, we mogen zijn die we zijn’.
Stil ben ik er van, en dankbaar.
Wat heb ik nou eigenlijk gemaakt?
Wat heb ik nou eigenlijk gemaakt? Deze vraag draag ik sinds de stook van Gaia - L'Origine du monde met me mee. En er zijn veel verschillende antwoorden op. Ik maakte een beeld, dat stuk ging en nu weer heel is. Ik maakte een ritueel, waarin ik Gaia naar het bos bracht...
Gaia weer heel
Gaia is weer heel! Sinds haar stook lag ze al een tijd in brokstukken in mijn atelier. Ik deed wat lijmproeven en rommelde met de scherven. Langzaam ontstonden er gedachten over 'hoe ze het beste weer in elkaar' en 'hoe de zware delen gestut'. Maar ik treuzelde,...