Stilstand
‘Mam, mijn uitslag is positief’ zegt mijn dochter en opeens is Covid heel dichtbij. Na een week zijn we in het gezin allemaal ziek. Niemand ernstig, maar ziek genoeg om een paar weken stilstand af te dwingen.
Ik vraag ateliergenoten om het grote staande beeld van Asjera af en toe met nieuwe natte doeken te omwikkelen. Na een week bellen ze me ongerust op. ‘Asjera valt uit elkaar, hebben we iets fout gedaan?’
Het ligt niet aan hun goede zorg. Ze staat er gewoon al te lang. Maanden geleden was ze al klaar om uit te hollen. Maar ik vond het goede moment niet. Gaf haar geen aandacht. En nu kon ik het voorlopig niet.
Als ik weer terug ben in mijn atelier duurt het anderhalve week voordat ik onder het plastic durf te kijken. Ik pak haar uit en vind een ravage. Ze is niet meer te redden. Ik maak foto’s, leg het proces vast.
En dan valt me op dat er achter haar schouder, op het schoolbord, twee zinnen zijn scheefgezakt. Alsof ze de aandacht op zichzelf willen vestigen. Het eerste woord is ‘Appereance’. Heel toepasselijk dat juist dit woord is scheefgezakt. Het ‘voorkomen’ van Asjera is inderdaad behoorlijk aangetast. Het tweede is ‘Limited Power of Action’. Een herinnering dat een mens nu eenmaal beperkt is in wat het tot stand kan brengen. Tja…
Terwijl ik aan dit stukje schrijf, wordt er een pallet nieuwe klei gebracht. Mooie zachte Raku klei, sterk genoeg om direct in vuur te bakken. Volgende week begin ik opnieuw.
Opeens was er een gesprek
Opeens was er een gesprek.
Dit Hemelvaartweekend hield ik Open Atelier. Ik schilderde een grote witte cirkel op de grond, zette Gaia – l’Origine du monde in het midden en legde er kussens om heen. Toen ik donderdagochtend de laatste hand legde aan de inrichting, waren er al best veel mensen op het terrein. Daardoor ontstond het idee om de tentoonstelling te openen.
Ik nodigde iedereen uit om rond Gaia te komen zitten. Schutterend kwamen ze dichterbij. Toen las ik de tekst voor van Inge Vrij die ze schreef over wat ze voelde toen ze het beeld voor het eerst zag. Daarna vroeg ik aan iedereen om ook iets te schrijven en ook iets voor te lezen. Een kwetsbare uitwisseling werd het. Het verdere weekend nodigde ik steeds kleine groepjes bezoekers uit in de kring rond Gaia.
En zo ontstaan er kleine, maar bijzondere gesprekken:
Iemand vraagt zich af waarom het beeld zo schokkend is. Er wordt schaamte uitgesproken. Een jonge vrouw deelt een vroege herinnering over hoe ze als klein meisje gemaand werd om ‘netjes te zitten met de benen bij elkaar’. Een man vertelt over hoe geschokt hij was toen hij ontdekte dat een aantal Somalische meiden met wie hij werkt, zelf graag besneden wilden worden. Een vrouw kijkt verwonderd naar de bollende buik die vrij hangt en waar Gaia naar lijkt te glimlachen. Een man benoemd met tranen in zijn ogen de disbalans tussen het mannelijke en vrouwelijke. Iemand zegt met een grote glimlach, ‘we zijn gebroken en heel, we mogen zijn die we zijn’.
Stil ben ik er van, en dankbaar.
Wat heb ik nou eigenlijk gemaakt?
Wat heb ik nou eigenlijk gemaakt? Deze vraag draag ik sinds de stook van Gaia - L'Origine du monde met me mee. En er zijn veel verschillende antwoorden op. Ik maakte een beeld, dat stuk ging en nu weer heel is. Ik maakte een ritueel, waarin ik Gaia naar het bos bracht...
Gaia weer heel
Gaia is weer heel! Sinds haar stook lag ze al een tijd in brokstukken in mijn atelier. Ik deed wat lijmproeven en rommelde met de scherven. Langzaam ontstonden er gedachten over 'hoe ze het beste weer in elkaar' en 'hoe de zware delen gestut'. Maar ik treuzelde,...