Vuurstook

mrt 26, 2020 | Dakinis, Mother Language, Vuurstoken

Gisteren en eergisteren heb ik de papieroven heel langzaam gestookt. Toen ik tijdens de beginfase even ging eten is er een kooltje te ver gerold en vlamde het in de oven opeens veel te hard. Snel temperde ik het vuur en kon de temperatuur weer terugbrengen. Maar ongerust was ik wel wat dit zou betekenen voor de klei? De rest van de stook ging heel rustig.

Vanochtend liep ik gespannen naar de oven. Deze was afgekoeld en klaar om geopend te worden. Zo spannend, het moment dat ik een eerste stuk uit de oven breek. Opgelucht, toen ik zag dat de beelden in het midden nog rechtovereind stonden.
Bij het verder uitpellen van de beelden bleken er 5 gebroken en 6 helemaal heel. Een dubbel gevoel. De gebroken beelden laten me twijfelen over dit hele maakproces. Soms voelt als zo’n onzinnig en onhandig project. In de diepte voel ik dat de scherven er bij horen, dat ze een belangrijk deel zijn van wat zichtbaar gemaakt wil worden. En een aanwijzing zijn ze, om met nog meer aandacht aanwezig te zijn bij elke stap.

Het voelt alsof ik genoeg heb geoefend, klaar om één van mijn grote beelden te stoken. Tegelijkertijd heel angstig ook, de gedachte dat ook die kunnen breken. De angst en de scherven ze horen er bij.

Een heilige plek

door | dec 2, 2021 | ,

Tijdens de jaarcirkel Maak je eigen werk voerden we een gesprek over de bestemming van ons werk. Elk werk wil ergens in de wereld gezien worden. Het wil ergens waarde en werking hebben. Als ik aan de beurt ben hoor ik mijzelf zeggen: "De bestemming van mijn werk is...

Lees meer

Pin It on Pinterest

Share This
add_filter( 'et_pb_gallery_image_width', 'custom_image_width' ); function custom_image_width($width) { return '400'; } add_filter( 'et_pb_gallery_image_height', 'custom_image_height' ); function custom_image_height($height) { return '400'; } add_image_size( 'custom-image-size', 400, 400, array( 'center', 'center' ) );