Vuurstook

Vanochtend liep ik gespannen naar de oven. Deze was afgekoeld en klaar om geopend te worden. Zo spannend, het moment dat ik een eerste stuk uit de oven breek. Opgelucht, toen ik zag dat de beelden in het midden nog rechtovereind stonden.
Bij het verder uitpellen van de beelden bleken er 5 gebroken en 6 helemaal heel. Een dubbel gevoel. De gebroken beelden laten me twijfelen over dit hele maakproces. Soms voelt als zo’n onzinnig en onhandig project. In de diepte voel ik dat de scherven er bij horen, dat ze een belangrijk deel zijn van wat zichtbaar gemaakt wil worden. En een aanwijzing zijn ze, om met nog meer aandacht aanwezig te zijn bij elke stap.

Het voelt alsof ik genoeg heb geoefend, klaar om één van mijn grote beelden te stoken. Tegelijkertijd heel angstig ook, de gedachte dat ook die kunnen breken. De angst en de scherven ze horen er bij.